اتیوپی، کشوری محصور در خشکی و قرار گرفته در شاخ آفریقاست. یونانیان از همان ابتدا آن را اتیوپی می‌نامیدند، اما در میان مسلمانان با نام «حبشه» شهرت داشت. این کشور که از قدیمی‌ترین کشور‌های مستقل آفریقا و یکی از کهن‌ترین کشور‌های جهان است، نزدیک به ۱۱۷ میلیون نفر جمعیت دارد و از این منظر دوازدهمین کشور پرجمعیت در دنیا و دومین کشور در قاره آفریقاست. مردم اتیوپی عمدتاً از نژاد دورگه سامی و سیاه هستند و به زبان‌های متعددی مانند زبان‌های امهاری، سودو، اینور، چها، تیگره، سیلته و هراری تکلم می‌کنند. زبان عربی هم در این کشور رایج است. پایتخت و بزرگ‌ترین شهر این کشور آدیس آبابا است. شاید جالب‌ترین نکته درباره این کشور همین باشد که قریب به ۹۰ درصد از مردمش در روستا‌ها زندگی می‌کنند و بیش از ۸۰ قبیله و گروه نژادی دارد. اتیوپی از نظر بوم‌شناسی، کشوری با آب‌و‌هوای متنوع است. سه ناحیه آب و هوایی سرد، معتدل و گرم بر اساس ارتفاع در این کشور دسته‌بندی می‌شوند. کشاورزی سهم عمده‌ای در معیشت مردم دارد. ۴۱ درصد تولید ناخالص ملی، ۸۰ درصد صادرات و ۸۰ درصد نیروی کار در این بخش مشغولند. در پرونده امروز زندگی‌سلام با این کشور و سبک‌زندگی مردمش بیشتر آشنا می‌شوید.
سفر به اتیوپی، سفر در زمان
وقتی به این کشور سفر می‌کنید، درست مانند این است که در زمان به عقب سفر کرده‌اید، چون تقویم این کشور ۷، ۶ سال از تقویم بین‌المللی عقب‌تر است! از طرفی نام روز‌های هفته، ماه‌های سال و حتی تاریخ آغاز سال نو در این کشور منحصر به فرد است. به عنوان مثال اولین روز هفته در این کشور اِهود نام دارد که در زبان قدیمی و محلی کلیسای این کشور به معنای «اولین روز» است که اشاره به اولین روز آغاز آفرینش آسمان‌ها و زمین دارد. مردم اتیوپی همچنان در سال ۲۰۱۵ زندگی می‌کنند، چون معتقدند هفت سالی را که آدم و حوا در باغ عدن ساکن بودند و هنوز از بهشت رانده نشده بودند نباید جزو سال‌های زمینی به حساب آورد. اگر چه مبنای تقویم اتیوپی همچون تقویم بین‌المللی بر زمان تولد حضرت عیسی (ع) است، اما نحوه محاسبه این زمان متفاوت است به گونه‌ای که «انکوتاتاش»، نوروز یا سال نو تقویم اتیوپیایی است که مصادف است با روز ۱۱ سپتامبر. سال اتیوپیایی بر خلاف سایر تقویم‌ها ۱۳ ماه دارد که شامل دوازده ماه ۳۰ روزه و یک ماه ۵ روزه (در سال‌های کبیسه ۶ روزه) است. تقویم اتیوپیایی تقویم رسمی این کشور است و همه مدارس، ادارات و دانشگاه‌ها از آن تبعیت می‌کنند و تنها شرکت‌های بین‌المللی اجازه استفاده از سایر تقویم‌ها را دارند.
آداب معاشرت با اتیوپیایی‌ها
مردم این کشور در ارتباط با یکدیگر به یک سری اصول پایبند هستند. در ادامه به نکاتی اشاره می‌شود که در مواجهه با مردم اتیوپی باید به آن‌ها توجه کنید.
از دادن و تعارف کردن چیز‌ها با دست چپ خودداری کنید. بهتر است برای این کار از دست راست یا هر دو دست استفاده کنید.
وقتی شخص بزرگ تری وارد اتاق می‌شود از جای خود برخیزید. این بزرگ‌تر بودن تنها به معنای مسن‌تر بودن نیست، در محیط کار هم با ورود مدیر یا مافوق بهتر است بایستید.
تعارف کردن بخشی از فرهنگ مردم اتیوپی است. دعوت آن‌ها را برای بار اول به طور مؤدبانه رد کنید و اگر بر دعوت خود پافشاری کردند پس از بار دوم و سوم بپذیرید. معمولاً افراد در این کشور برای نشان‌دادن ادب و حس مهمان‌نوازی شما را
به منزل‌شان دعوت می‌کنند، اما این به این معنی نیست که همه آن‌ها الزاماً قصدی جدی در این زمینه دارند. درباره پذیرایی کردن یا هدیه دادن همین قاعده حاکم است.
از مردم این کشور نباید وقت‌شناسی دقیق و جدی را توقع داشته باشید، اما تأخیر بیش از حد هم در این کشور پذیرفته نیست.
وقتی کسی را برای صرف غذا یا قهوه به رستوران دعوت می‌کنید، به این معناست که باید هزینه سفارش‌های او را بپردازید. تقسیم صورت حساب در این کشور کاملا بی‌معناست. حتی ممکن است چندین نفر برای نشان‌دادن ادب
دست‌به‌جیب شوند و یک منازعه صوری راه بیندازند، اما در نهایت این یک نفر است که باید کل هزینه میز را پرداخت کند.
بهتر است بیش از یک بار از چیزی تعریف نکنید. به ویژه از فرزندان یک اتیوپیایی. مثلاً نگویید: «چه پسر بامزه‌ای» یا «چه دختر قشنگی» دارید. در این شرایط ممکن است والدین او احساس کنند شما فرد حسودی هستید و قصد دارید فرزند یا دارایی آن‌ها را چشم بزنید!
هر قرار ملاقاتی در این کشور حداقل یک ساعت یا بیشتر طول می‌کشد چرا که تنها یک ساعت زمان لازم است تا قهوه به سبک اتیوپیایی دم بکشد.
ناگفته‌ها از ویژگی‌های خانواده‌های اتیوپیایی
خانواده بزرگ‌ترین و مهم‌ترین بخش زندگی یک فرد اتیوپیایی است. در این کشور، پسران پس از ازدواج به همراه همسران‌شان در کنار خانواده خود زندگی می‌کنند و طبیعتاً دختران به خانه پدرشوهرهای‌شان می‌روند. منابع مالی بین اعضای اصلی یک خانواده، شامل پدر و مادر، دختران مجرد، پسران متأهل و همسر و فرزندان‌شان تقسیم می‌شود، حتی اگر پسری برای خود زمینی جدا تهیه کرده باشد و دور از خانواده خود زندگی کند، وظیفه تأمین مالی خانواده از او سلب نمی‌شود. مردم این کشور علاقه زیادی به خانواده بزرگ دارند. یک زوج اتیوپیایی در قسمت‌های شهری که سطح رفاه و آموزش بالاتر است، چهار فرزند یا بیشتر به دنیا می‌آورند و در جوامع روستایی این عدد بسیار بالاتر است و ممکن است تا ۱۰ یا ۱۲ فرزند هم برسد و متوسط سن مادرشدن در میان زنان اتیوپی ۲۰ سال است. در این کشور، کار‌های خانه معمولا وظیفه زنان و دختران خانواده است. هر چقدر این کار‌ها سخت، زمان‌بر و طاقت‌فرساتر باشد مردان در آن کمتر دخالت می‌کنند، چون به لحاظ فرهنگی خجالت می‌کشند کسی آن‌ها را در حال خانه‌داری ببیند. همین وظایف خانه باعث می‌شود زنان و دختران وقت کمتری برای آموزش و رفتن به مدرسه داشته باشند. پسران نوجوان تنها در صورتی موظف به کمک به مادران‌شان هستند که خواهری نداشته باشند، هرچند آن‌ها هم در صورت انجام کارِ خانه توسط دوستان‌شان تحقیر می‌شوند. یک زن اتیوپیایی توسط مهارت خانه‌داری‌اش قضاوت می‌شود. به عنوان مثال او باید بتواند در زمانی محدود یک مرغ کامل را به ۱۲ قسمت مساوی تقسیم کند!
